Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o filmie pt. Grawitacja, rozgrywającym się w kosmosie, popadłam w euforię, gdyż obstawiałam, że będzie to ekranizacja “Grawitacji” Tess Gerritsen, książki, która uzależnia tak bardzo, że próbowałam ją czytać prowadząc samochód. Przy okazji -nie polecam tego sposobu. Pierwszy trailer rozwiał te nadzieje, jednocześnie rozbudzając inne. Chodziło w zasadzie tylko o to, by szybko rozprawić się z refleksją: Sandra Bullock w kosmosie, no tam jej jeszcze nie było. Bo George Clooney akurat już kiedyś wpadł, konkretnie w Solaris. No a potem pozostawało tylko zepchnąć na dalszy plan podszepty intuicji, podpowiadającej, że scenariusze filmów, rozgrywających się w kosmosie, za wyjątkiem tych, opierających się na faktach, z reguły biją…
-
-
Kamień. Czemuż to jest kamień?
czy to, co zwiemy kamieniem, pod inną nazwą byłoby równie nieżywe? Nic nie poradzę, że sprawy kosmosu nastrajają mnie poetycko i skłaniają do koślawych przeróbek angielskich klasyków. No więc Curiosity jeździ sobie po Marsie i najwyraźniej poczyna sobie coraz śmielej, gdyż, jak podaje NASA , pokonuje już dystanse rzędu 42 metrów za jednym pociągnięciem, a ostatnio zbadał kamień wielkości piłki futbolowej. Po dogłębnej analizie okazało się, że faktycznie jest to kamień. Zeby było jasne – nie mam nic przeciwko kamieniom. Zwłaszcza marsjańskim. Trzymałam kciuki za Spirit i Opportunity, za Curiosity też trzymam, podejrzewam nawet, że mam jakąś słabość do łazików. Pewnie przez skojarzenie z ciekawskimi pieskami, które chodzą i obwąchują…
