Seks dla opornych w Polonii

Zasiedziałym warszawiakom, znaczy “słoikom”, tytuł mojego wpisu ma prawo budzić skojarzenia ze sławą, jaką onegdaj cieszył się śródmiejski hotel Polonia, aczkolwiek, z tego, co mi się o uszy obiło, nikt tam specjalnie oporny nie był. A jeśli był to się szybko przełamywał,  ale akurat nie o to chodzi.  Sztuka wystawiana w Teatrze Polonia od ponad roku, mimo relatywnie długiego stażu,  nadal gromadzi tłumy. Szczerze mówiąc, patrząc na zatłoczone schodki, zastanawiałam się, na co u Boga Ojca, ta Janda ciągle narzeka. Bilety do tanich nie należą, sala pełna, wręcz nawet podejrzewam, że w razie pożaru byśmy się wszyscy podusili.

Temat, mimo atrakcyjnego tytułu, szczególnie świeży nie jest, ani potraktowany odkrywczo. Te same wątki, żale i wzajemne pretensje przemaglowali już Kevin Spacey i Anette Bening w “American Beauty”, Joanna Zółkowska i Cezary Zak w “Spróbujmy jeszcze raz”, a ostatnio Meryl Streep i Tommy Lee Jones w “Hope Springs”. Grający męża u Jandy Mirosław Baka jest nawet trochę podobny do Lee Jonesa.

“Seks dla opornych”, Teatr Polonia, Mirosław Baka, Dorota Kolak

“Hope Springs”, Tommy Lee Jones, Meryl Streep

Generalnie NIE chodzi o to, że cycata blondyna za jedyne 90 złotych namówi wszystkich na seks, na co w skrytości ducha liczył mój mąż. To jednak nie ta Polonia. Bohaterami sztuki jest małżeństwo z 27-letnim stażem, czyli, jak mi wynika z rachunków, w okolicach 50-tego roku życia. No i dobrze nie jest. Jakby było to nie dałoby się z tego zrobić 120-minutowego spektaklu (z jedną przerwą). No bo jak jest dobrze, to o czym tu gadać? Za to jak jest źle – o, to się można już solidnie rozpędzić. 

No i Baka oraz Dorota Kolak w roli żony, szybko się rozkręcają. A że trochę im się nazbierało przez te 27 lat, tematów do rozmowy, właściwie nawet wiwisekcji, nie brakuje. Jak wspominałam, jest to samograj przypominający już nieco zdartą płytę i co tu kryć, wszystkie te żony i mężowie zlewają się w jedno i ciężko określić, gdzie kończy się Baka, a zaczyna Tommy, a na domiar złego żona w Polonii też jest agentką nieruchomości, jak Anette Bening, więc podświadomie oczekiwałam, że za chwilę Baka oświadczy, że pierdoli tę robotę i będzie sprzedawał  hamburgery.  Bo tak jak małżeństwo ze sztuki ma swój bagaż, tak i widz parę wspomnień do teatru przydźwigał.

Uczynię tu osobisty wtręt – oglądając takie psychodramy, nieodmiennie mnie dziwi, jak ludzie budują swoje relacje. Jest dobrze, jest dobrze, jest dobrze, jest chujowo. Nagle taka siurpryza wyskakuje, no i się robi konsternacja, bo przecież tak dobrze żarło. Biorąc pod uwagę częstotliwość powtórzeń tego schematu, choćby w tytułach, które wymieniłam, a znawcą kinematografii ani teatrołumenką bynajmniej nie jestem, więc zakładam, że było tego więcej, wychodzi, że kłopot jest raczej uniwersalny, ponadczasowy i przekraczający granice kulturowe.

W skrócie polega on na tym, że na początku jest fajnie, bo wszyscy chcą seksować. Potem przychodzą troski dnia codziennego oraz dzieci i się robi mniej kompatybilnie. Potem zaś sytuacja się odwraca i ci, co chcieli, już nie chcą, a ci co nie chcieli, wręcz przeciwnie. Boy- Zeleński nie potrzebował aż 120 minut, by wyłuszczyć problem, który jego zdaniem polega na tym, że ” w tym cały jest ambaras, aby dwoje chciało naraz”. Personalnie rozwiązał to w ten sposób, że bzykał się z Ireną Krzywicką, a małżonka z Witkacym. No ale niektórzy traktują przysięgę ślubną ciut bardziej dosłownie i upierają się przy monogamii. Albo rozwodzie, więc jest jednak alternatywa, tylko taka zobowiązująca bardziej.

Generalnie początek jest zwykle taki sam: dziewczyna spotyka faceta swoich marzeń. Jest idealny po prostu, no jakby dla niej stworzony. Dwie połówki jabłka, czy tam pomarańczy, zależy na co kto ma alergię. No i – myśli sobie ta dziewczyna – trafiłam na faceta swoich marzeń, normalnie jak 20 milionów w totka, jest taki super, że od tej pory będę w nim wszystko zmieniała. Cwierć wieku i troje dzieci później dochodzi do wniosku, że to jednak nie jest tak, jak z wystrojem salonu i nie wszystko da się odstawić do sklepu, nawet z paragonem. W międzyczasie facet zachodzi w głowę, gdzie się podziała ta roześmiana dziewczyna, która w jednej chwili potrafiła rzucić wszystko i pojechać na żagle/narty/skałki/survival/motocross. A ona jak już przydźwiga te siaty z supermarketu, ugotuje kolację, sprawdzi dzieciom lekcje, wykąpie psa, sprzątnie rzygi po kocie i krew w umywalki po ekstrakcji mleczaka, owszem, być może ma ochotę rzucić wszystko, ale raczej tak bardziej w sposób kwalifikujący się do programu “Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie”.  Wytwarza się niezręczna sytuacja i ludzie poomacku szukają rozwiązania, a właściciele ceratowych kozetek  i autorzy poradników zacierają ręce.

W teatrze śmiechu z tego co niemiara. Baka przez pierwszą część sztuki próbuje ustalić przede wszystkim, kiedy konkretnie miałby oglądać wiadomości, bo zasadniczo tę bliskość małżeńską da się jakoś wpasować, ale pod warunkiem, że w przerwie na reklamy. Zona zaś z nieszczególnym entuzjazmem podchodzi do pomysłu dostosowania się do programu telewizyjnego i się robi pat. Co gorsza, zgodnie z zaleceniami poradnika, dzieli się z mężem swoją fantazją seksualną, w której znaczącą rolę odgrywa biseksualny włoski kelner. Sytuacji zaś nie poprawia fakt, że  wypasiony hotel po 300 dolarów za  noc, nie zainwestował w ręczniki.

Ponieważ ostatnio obiecałam sobie, że będę pozostawiała otwarte zakończenia, bedzie tego.

Michele Riml
SEKS DLA OPORNYCH
Autor – Michele Riml
Przekład – Hanna Szczerkowska
Reżyseria – Krystyna Janda
Scenografia – Maciej Maria Putowski
Asystent scenografa – Małgorzata Domańska
Kostiumy – Małgorzata Domańska
Światło – Adam Czaplicki, Adam Kłosiński
Producent wykonawczy – Ewa Ratkowska

Obsada – Dorota Kolak, Mirosław Baka